W ubiegłym tygodniu spotkało mnie coś bardzo przykrego. Na tamtą chwilę, wydawało mi się, że runął cały mój świat. Snułam się zapłakana po uliczkach starówki, nie wiedząc co z sobą począć. W pewnej chwili podszedł do mnie mężczyzna, podał chusteczkę i z serdecznością zapytał, czy może mi jakoś pomóc.
Misje oblackie i modlitwy
Oczywiście nie chciałam się zwierzać obcemu, ale uległam namowom i skorzystałam z jego zaproszenia na herbatę. Ojciec Paweł okazał się prowadzącym wspólnotę „Przyjaciół misji”. Zabrał mnie na spotkanie z członkami i nie tylko poczęstował herbatą, ale wraz z całą wspólnotą modlił się w mojej intencji. Przywitano mnie tak ciepło, że zostałam do końca spotkania. I takim sposobem, zupełnie przypadkowo dowiedziałam się, jakie działania podejmuje prokura misyjna i co to w ogóle jest. Wysłuchałam świadectw ludzi zaangażowanych w wolontariat misyjny, którzy zachęcali, aby w swych modlitwach wspomnieć misje oblackie do Afryki. Prosili również o wsparcie finansowe, tak bardzo potrzebne do rozszerzenia działalności w krajach, do których kierowane są podróże misyjne. Ojcowie oblaci dziękowali za każdego rodzaju wsparcie dla misjonarzy. Wszystkie słowa, które tam padły były szczere i serdeczne, a ludzie uśmiechnięci i skorzy do pomocy. Może dziwnie to zabrzmi, ale patrząc na nich, zobaczyłam ludzi tak innych, od tych spotykanych w kościele, że nie mogłam wyjść z podziwu. Oni prawdziwie żyli wiarą i modlitwą. Wolontariusze swoimi opowieściami doprowadzili mnie do łez. Jednocześnie uświadomili mi, z jak błahego powodu płakałam jeszcze godzinę temu. Przyrównując moje położenie do sytuacji, w jakich znajdują się inni ludzie i do ich potrzeb, od razu zrozumiałam, że tak naprawdę moje problemy są bardzo małe i nie powinnam się nimi tak przejmować. Wyszłam z tego spotkania zmieniona.
Postanowiłam przestać użalać się nad sobą i pomóc innym. Dziś podjęłam się adopcji na odległość, pomogę jakiemuś dziecku zdobyć wykształcenie i jestem z tego powodu prawdziwie szczęśliwa.