Cześć, ma na imię Marcin i chciałbym się dzisiaj z wami podzielić moją historią. Zanim jednak powiem wam, co jest istotą mojego dramatu, Opowiem wam w kilku zdaniach o sobie.
Gdy nie leczy się depresji jest źle
Mam 25 lat, niecały rok temu obroniłem tytuł magistra logistyki, moim miastem od urodzenia jest Kraków, nie pracuje, mam uroczą dziewczynę, z którą mieszkam. Od sześciu lat mam depresje. To znaczy nie przez cały czas, jednak od sześciu lat depresja wraca do mnie jak bumerang. Kiedy miałem jeszcze 19 lat wydawało mi się, że takie zaburzenia jak właśnie depresja, czy też nerwica nie przychodzą do ludzi od tak, że to raczej wynik jakiś traumatycznych przeżyć. No moim kochani, muszę wam powiedzieć, że kiedy po raz pierwszy w życiu udałem się na konsultacje psychologiczne, mając właśnie 19 lat w moim życiu nie działo się nic złego. Tylko ja nagle zacząłem być obojętny. Ten stan był okropny z dnia na dzień coraz mniej rzeczy mnie cieszyło, ale też coraz mniej mnie wzruszało. Przestałem mieć nawet ochotę na oczywiste przyjemności. Wystarczyło mi łóżko i jedzenie, niczego więcej nie chciałem, na szczęście w miarę szybko rozpocząłem leczenie depresji i objawy udało się opanować już po trzech miesiącach. Niestety następnego roku choroba wróciła tylko, że tym razem pojawiły się okropne lęki. Strach obezwładniał mnie do tego stopnia, że przestałem wychodzić z domu. Na szczęście moja dziewczyna i rodzina nie pozwolili mi zniknąć za ścianami mojego pokoju. Ponownie udałem się do psychologa i tym razem rozpocząłem pomocne leczenie nerwicy w Krakowie. Sześć lat zmagam się z tymi wszystkimi chorobami.
A dlaczego o tym piszę, dlatego że chciałbym abyście wiedzieli, że nie jesteście sami i że nie ma nic ważniejszego niż pomoc specjalisty i wsparcie rodziny! Trzymajcie się ciepło, cześć!